Het leermoment

Gisteren zijn we van Nieuwklap naar Uithuizen gefietst, een verrassend groot dorp in het noorden van de provincie Groningen. Het fietstochtje beoogde meerdere vliegen in één klap te slaan. Allereerst was het een proefrit voordat we op woensdag acht juni definitief op pad gaan naar Santiago de Compostela. Maar er was een tweede doel, minstens zo belangrijk. Henk en Luuk wilden een stempel, een eerste stempel in een boekje dat onderweg in tal van andere kerken volgestempeld moet worden. Eenmaal in Santiago kunnen ze het dan omruilen voor een document dat ooit een soort van VIP behandeling voor de stoel van Petrus zou moeten bewerkstelligen.

Bij de betreffende kerk in Uithuizen hing een kastje aan de muur met daarin een stempel. Maar ... geen pastoor of andere hoogwaardigheidsbekleder te bekennen. Geen probleem. Ik heb vroeger paspoorten uitgereikt, lintjes opgespeld en mensen in de echt verbonden, zo’n stempel zou ook nog wel lukken. Eerst Henk. De man met de imposante bijbelkennis. Met dankbaarheid zag hij hoe ik het stempel plaatste. Toen Luuk, een theologische leek, een ongelovige Thomas. Ook hij kreeg een stempel. Hij keek er naar, keek nog ‘ns, wierp een blik over zijn schouder en fluisterde toen: “mag ik er twee?” Ik heb hem streng toegesproken, gezegd dat dit type hebberigheid waarschijnlijk niet gewaardeerd werd, dat hij hoog spel speelde, dat dit ongetwijfeld zou worden afgestraft. Maar hij hield aan, deed een beroep op onze ruim drie decennia omvattende vriendschap en kreeg uiteindelijk z’n zin. Gniffelend stopte hij het nu half frauduleuze document terug in zijn stuurtas, hij was ervan overtuigd het systeem te hebben gefopt.

Binnen een uur was het zover. Duizenden kilometers heb ik met beiden gefietst, nooit een ongeluk, nooit een narrow escape, nooit een near accident. Maar nu was het raak. Een verlaten weggetje, vlak voor het idyllische dorpje Zeerijp, geen verkeer in de buurt, niets dan wij drieën in dat wijdse landschap. En toen een geluid achter me, een krachtterm en daar lag hij. In de berm. Luuk. De man van de gebietste illegale stempel. Met fiets en al ter aarde gestort.

De rest van de tocht verliep uitermate voorspoedig. De fietsen draaiden als een zonnetje, Henk en ik spraken over boontjes die om hun loontje plachten te komen, Luuk zweeg, keek schuldbewust en devoot tegelijk. De proefrit was een succes en meer dan dat. Het was een leermoment!