Sportief...

Ergens tussen Groningen en Hasselt, een traject waar we curieus genoeg ruim 120 kilometer voor nodig bleken te hebben, viel de enige regenbui van betekenis. De oplossing was een extra pauze, een droog en warm café was snel gevonden. Er ontspon zich een merkwaardig gesprek tussen mijn twee vrienden. Het ging over de kosten van een goede koersbroek, de prijs van een shirt, een helm. Enorme bedragen werden genoemd. Duidelijk was dat ze kosten noch moeite gespaard hadden om goed beslagen ten ijs te komen. Een kop koffie later bespraken ze het aantal trainingskilometers dat ze dit kalenderjaar al hadden afgelegd. Drieduizend. Vijfendertighonderd. 

Ze hadden zich optimaal voorbereid, hadden helemaal niets aan het toeval overgelaten.

Ik zat er zwijgend bij. Gisteravond heb ik de banden van mijn fiets opgepompt en dat was het eigenlijk wel zo’n beetje wat mijn voorbereiding betreft. Goed, dat is misschien wel wat erg summier, maar toch... Plotseling schoot me een gesprek te binnen dat ik lang geleden met één van mijn kinderen voerde. De cijfers op het een of andere schoolvak vielen wat tegen en ik suggereerde hem iets meer aandacht aan zijn huiswerk te besteden. Hij keek me geschokt aan. “Maar” zo wierp hij tegen “dan kan iedereen het. Dan is er geen kunst meer aan. Dat is niet ... “ Hij aarzelde, leek het juiste woord te zoeken. “Niet sportief?” hielp ik. Inderdaad, dat bedoelde hij, niet sportief.

Luuk, Henk en ik vertrokken weer. Mijn vrienden fietsten naast elkaar, een paar meter voor mij. En ik dacht aan de tijd, de energie, het geld, de aandacht die ze hebben geïnvesteerd in deze fietstocht. En ik voelde me wat schuldig omdat mijn eigen manier van voorbereiden daar niet eens bij in de buurt komt. Maar toch... soms denk ik dat er met al dat gedoe eigenlijk geen kunst aan is. Want dan kan iedereen het immers. En eigenlijk is dat niet... 

Ach, wat was dat woord nu ook alweer.