Verdwaald

Nu was het me toch weer overkomen. Normale ezels stoten zich geen twee keer aan dezelfde steen, maar voor mij was het nu minstens de tiende maal. Verdwaald in Zwolle. Als er een bermudadriehoek voor fietsers zou bestaan dan ligt die in Zwolle, in Zwolle raak je altijd de weg kwijt. Toch begon het allemaal zo hoopvol. Henk heeft namelijk een Rode Lijn op zijn aan z’n stuur bevestigde telefoon gedownload. Die Rode Lijn is de route van zijn huis naar Santiago. En het is niet zomaar een route, integendeel, het is een route die ons langs kerken, kastelen, musea en meer oude meuk voert. Wij zijn op die telefoon een blauw puntje. Zorg dat het blauwe puntje op de Rode Lijn blijft en op een dag ben je in Santiago. Een kind kan de was doen. Henk ook. Zaak is natuurlijk wel dat hij voortdurend gefocust blijft op z’n schermpje, maar dat is niet erg. Luuk en ik vertellen hem in Santiago wel wat hij gemist heeft. Desgewenst maken we een paar foto’s. Verdwalen lijkt binnen dit concept dan ook nagenoeg uitgesloten.

Maar ... in Zwolle wilden we een kopje koffiedrinken bij goede vrienden, Wim en Agnes. En daarvoor moesten we dus even van de Rode Lijn af, het kon niet anders. Henk begreep dit maar hij maakte zich zorgen, begon zelfs een begin van ontwenningsverschijnselen te vertonen. Agnes op haar beurt zag dit en bekommerde zich om ons, na de koffie beschreef zij ons hoe terug te komen. Eenvoudig genoeg, doodsimpel, kon eigenlijk niet missen. Gewoon rechtdoor en bij de rotonde links. Of was het nu rechts? Rechtdoor kon trouwens ook. We gokten mis. We hebben Zwolle doorkruist, het centrum van talloze richtingen benaderd, we zijn er als een soort eigentijds Jericho omheen gefietst, maar we bleven verdwaald, de wanhoop sloeg toe.

En toen gebeurde het toch, net toen ik besloot dat het tijd werd om de hulpdiensten in te schakelen, kwam de Rode Lijn tevoorschijn op het schermpje. Henk slaakte een juichkreet, stak een vuist omhoog en sloeg ons op de schouders. Zo ziet geluk eruit. We hadden de Rode Lijn terug! De lijn die van Groningen naar Santiago loopt. Wel jammer dat we in ons enthousiasme eerst nog de verkeerde kant op fietsten, richting Groningen dus, maar daar waren we na een kilometer of vijf al achter, daar deden we niet moeilijk over. We waren bevrijd, ontsnapt aan de bermudadriehoek die ons bijna te pakken had gehad.

Vandaag hebben wij Zwolle bedwongen en dat hebben we gevierd door in een zonovergoten landschap langs de oever van de IJssel te kronkelen. Tot in Hummelo, ruim honderd kilometer verderop.