Het dilemma van de helm

Er zijn vergaderzalen en gelegenheden geweest waarin ik mij afgevraagd zou hebben of ik voor een deontologische of een teleologische benadering moest kiezen. Nam ik een afspraak letterlijk of ging ik vooral uit van de bedoeling van die afspraak. Van de reden waarom die afspraak tot stand was gekomen. Inmiddels ligt dit type vergaderzalen ver achter me. Maar toch... dit soort dilemma’s blijft wel bestaan. Op de vreemdste momenten overvallen ze je. Op de fiets bijvoorbeeld. Zoals vandaag. Want vandaag stond ik weer ‘ns voor zo’n keuze. We naderden namelijk een grens, het ‘eerste buitenland’ zou betreden worden.

En daar kwam een dilemma uit naar voren. Ik fiets namelijk liever met een pet dan met een helm. Dat is niet verstandig. Soms probeer ik mezelf wijs te maken dat je zonder helm minder ongelukken krijgt omdat je minder anoniem bent voor passerende automobilisten die daardoor iets voorzichtiger zouden zijn. Een kwestie van psychologie. Dit zou wel ‘ns waar kunnen zijn, ik meen dat een onderzoek uit Engeland zoiets uitwees. Maar wat zeker waar is is dat àls je een ongeluk krijgt dit zonder helm steevast ongunstiger afloopt dan met helm. Glashelder, onomstotelijk bewezen. En dus had ik m’n vriendin beloofd om in het buitenland een helm te dragen. In het buitenland. We gingen er toen allebei van uit dat dat buitenland ergens onder Maastricht zou beginnen. Daar wordt het heuvelachtiger, wordt de omgeving onbekender, het verkeer onberekenbaarder. 

Waar we geen rekening mee hadden gehouden was dat Henk en Luuk om redenen van bedevaarttechnische aard graag via Kevelaer wilden fietsen. En Kevelaer ligt in Duitsland. Buitenland dus. En ik had het beloofd... Dat van die helm. Ik kon nu vluchten in die teleologische benadering die een handeling of optreden toetst aan de bedoeling van een wet, afspraak of belofte. Maar de deontologische benadering is ongenaakbaar, afspraak is afspraak, beloofd is beloofd.

Toen we de grens passeerden hakte ik de knoop door. Toch maar die helm. Ook al zou ik mij er misschien onderuit kunnen praten, het is in elk geval verstandig. Inmiddels zijn we weer in Nederland, in Venlo. Morgen fietsen we naar Maastricht. Nog één dag met m’n pet, één dag.

En daarna de hele tocht lang verstandig.