Gepensioneerd

Nog steeds aarzel ik een moment als iemand vraagt wat ik voor de kost doe. Vanochtend bijvoorbeeld. Henk en Luuk waren erbij dus ik had geen andere optie dan de waarheid. “Gepensioneerd” antwoordde ik daarom niet al te luid, je weet tenslotte nooit wie er meeluistert. Misschien kwam die aarzeling, die terughoudendheid, wel doordat de wereld er ooit, het zal in m’n middelbare schooltijd zijn geweest, vrij overzichtelijk uitzag. Op m’n achttiende zou het leven namelijk pas echt beginnen. Een rijbewijs, studeren, op kamers. En op m’n vijfenzestigste zou het vervolgens weer ophouden. Misschien nog een soort epiloog met behulp van Drees en tafeltje-dek-je, maar het zou niet meer dan de aftiteling van de film zijn. Je kunt nog even blijven zitten om na te genieten, maar dat is het dan ook, er gebeurt niets meer. Dat gaf overigens niet vond ik toen, in het echte leven zelf zou immers genoeg gebeuren? Het leed weinig twijfel dat ik het van krantenjongen tot miljonair zou schoppen, minister president was ook een optie en als ik nog tijd over had zou ik beschikbaar zijn voor het middenveld van het Nederlands elftal (gebrek aan talent speelde geen overwegende rol in mijn toekomstdromen). Maar inmiddels ben ik dus gepensioneerd en zou het dus tijd zijn voor aftiteling. 

Ooit studeerde ik net als Henk en Luuk in Groningen. Toen ik m’n studie had afgerond en aan de spelers van mijn voetbalelftal vertelde dat ik nu ‘gewoon’ werkte reageerde onze linksback, een bouwvakker die elke ochtend om zes uur op pad ging, met enig dedain. “Jij werkt niet, jij schuift papier heen en weer over een bureau.” En soms, heel soms, maar eerlijk gezegd wel steeds vaker, ben ik bang dat hij gelijk had. 

We fietsten langs de Maas vandaag, ik en de twee andere pensionado’s. En ik dacht na over dat leven. Ik heb nooit een huis gebouwd, nooit een muurtje gemetseld, nooit een kast getimmerd. Ik was immers nooit in de gelegenheid? Altijd bezig met papieren schuiven. Heen en weer en dan nog ‘ns. Ik heb nooit aardappels verbouwd, een vis gevangen, een varken geslacht. Ik was papieren aan het schuiven. En nooit, nooit redde ik een kind uit een brandend huis, te druk met m’n geschuif.

Gelukkig zat ik er naast, toen op de middelbare school, de aftiteling is namelijk nog lang niet begonnen, niet voor mij, niet voor Henk en niet voor Luuk. Nog alle tijd om er iets van te maken.