Bezwaard

Vandaag fietsten we tijdens een zonovergoten dag voor het laatst langs de Maas. Dun-Sur-Meuse bleek ons ‘einddoel’. Halverwege ontdekten Luuk en Henk een prachtige kerk. Onmiddellijk wilden ze naar binnen, ze hielden hun stempelkaart paraat. Ik hield zolang de wacht bij de fietsen.

We hebben voor die rolverdeling gekozen omdat ik me soms een tikje bezwaard voel. Een paar jaar geleden was ik in Italië bij het graf van Franciscus van Assisi. Ik wist eigenlijk niet precies wie dat was, hij had iets met dierendag te maken geloof ik. Maar die Italianen weten wel hoe ze een gebouw mooi moeten maken dus ik stond daar met de handen in m’n zakken de architectuur te bewonderen. Totdat ik het oudere echtpaar zag dat op hun knieën voor het eigenlijke graf lag. Hun handen omklemden de tralies van het hekwerk, ze huilden hartstochtelijk. Beschaamd heb ik het gebouw verlaten, ik hoorde daar niet thuis.

En dat heb ik ook met dat pelgrimgedoe. Ik denk dat ik daarom, anders dan Henk en Luuk, niet met een schelp aan m’n fietstassen wil rijden, geen stempels in kerken op wil halen, geen zin heb om met de talloze andere Santiagogangers onderweg te verbroederen. Want voor hen betekent het allemaal zoveel. Ze zijn ziek geweest, hebben levensproblemen, zien er geen gat meer in. Ze zijn wanhopig of juist uiterst dankbaar. Ze zijn op zoek naar zichzelf of ze zoeken hulp bij mogelijke beslissingen. Kruispunten in hun leven, dilemma’s, geestelijke worstelingen die tijdens deze tocht tot een eind moeten komen. En ik? Ik vind het eerlijk gezegd gewoon leuk om zomers een eind te fietsen. 

Ik neem ze serieus, al die pelgrims, die bedevaartgangers. Ik neem ze echt heel erg serieus, ik heb respect voor hun gevoelens, ik maak het op geen enkele manier belachelijk. Hoe zou ik ook, ik was erbij toen Luuk begin dit jaar zo ziek was, ik was met Henk in Rome en ken zijn mateloze interesse in de betekenis van religie. Maar anders dan voor hen spreekt voor mij de schakel met Santiago niet vanzelf. De heilzame, bijna louterende werking van een lange fietstocht of wandeling begrijp ik, voel ik zelfs aan. Maar dat laatste stapje, die link met een al dan niet vermeend graf van Jacobus kan ik niet leggen. En dus past het mij om soms een stapje achteruit te doen en op de fietsen te passen. Zodat anderen iets meer ruimte hebben. Ruimte die ik niet hoor in te nemen. Want ik ben immers alleen maar een eind aan het fietsen?