Mooi

Natuurlijk, eigenlijk weet ik het wel maar toch valt het elke keer weer op. Dat het, als je naar het zuiden fietst zolang duurt voordat het ‘mooi’ wordt. Misschien komt dat wel doordat we een tikje verwend zijn. Want het mooiste stuk bestond de afgelopen week uit de onlanden, vlakbij Groningen, een kwartiertje fietsen van mijn huis. En pas nu, ruim een week verder, in Vitry-le-François, komen we in de buurt van een omgeving die daar tegenop kan. Natuurlijk, het was heel bijzonder hoor, dat reliëf, zo’n rivier met al die enorme vrachtboten, de ingenieuze sluizen. En het valt niet te ontkennen dat het indrukwekkend is, die vergane glorie van de industrie rond Luik. Hoeveel vaders en grootvaders zullen zich daar krom gewerkt hebben in de vijfploegendienst? En het klopt, het voelt als typisch Frans, die terrasjes met ijzeren stoelen en te kleine tafeltjes op nauwelijks een halve meter van de snelweg. En elke keer weer snijdt het je door de ziel, dat onvoorstelbare leed van de eerste Wereldoorlog, een eeuw geleden maar de lidtekens in het noord Franse landschap zijn voor eeuwig. Authentiek. Oorspronkelijk. Herkenbaar. Maar mooi? Nee, mooi is niet het goede woord, echt niet.

We zijn er dan ook nog niet, maar het komt wel steeds dichterbij. En dat is merkwaardig want eigenlijk was de omgeving vandaag ronduit saai, de champagnestreek met z’n eindeloze graanvelden die glooien, glooien en nog ‘ns glooien. En nooit lijkt de horizon een meter dichterbij te komen. Maar ik heb hier eerder gefietst. En ik weet dat het landschap, de omgeving, onze route, even z’n adem inhoudt om dan in volle hevigheid los te barsten. Morgen. Overmorgen misschien. Uiterlijk de dag daarna. Maar dan is het zover. Zeker weten. Dat uitzicht waarover je niet uitgepraat raakt maar dat je helaas nooit goed op de foto krijgt. Die natuur, waaraan je kunt zien dat het zich verzet heeft tegen het ingrijpen van de mens, net zolang totdat het de strijd won. Hier wel. De bergen zijn nog bergen, de meren nog meren en de majestueuze bomen nog bomen. En dan dat zonlicht dat alles mooier maakt, de glans van de ochtend smelt langzaam weg en alles en iedereen matigt zijn tempo omdat diezelfde zon ‘s middags pas echt los gaat. Het resultaat zie je ‘s avonds, dan maakt alles een schone, doorleefde en onverwoestbare indruk. Sterk, gehard, gezond. De terrassen, de rieten stoelen onder de platanen. En de markten in de Franse dorpen, de enige plek ter wereld waar je voor je lol boodschappen gaat doen.

Het komt eraan, echt. Maar voorlopig staan de onlanden dus nog op één.