Het zuiden rukt op

Natuurlijk weet ik ook wel dat één enkele waarneming niets zegt over een trend. Zoals een relatief koud voorjaar echt niet betekent dat het wel meevalt met de opwarming van de aarde, zo is één snikhete fietsdag half juni echt geen bevestiging van het klimaatprobleem. Maar toch, vroeger ging ik met m’n ouders naar de Rivièra of Italië en daar was het dan zinderend heet. En nu, een halve eeuw later was dat al het geval op weg naar Troyes. Van dat weer waarin je na een kilometer al naar je eerste bidon grijpt, dat weer waardoor je de hele dag met een dun laagje zweet op je huid functioneert. Goed, ik weet dat het ook in Nederland warm is. Heel warm geloof ik zelfs, maar hier is het heel warm met heuvels. Heuvels waardoor het niet waait, waardoor de warmte niet weg kan. Soms heb je het gevoel dat de warmte bijna stroperig is, een tikje plakkerig, zoals je dat vroeger kende van de Middellandse zee en omstreken. En dan die lucht, van dat wolkeloze, strakke, bijna harde blauw. Het soort blauw dat we in Afrika elf maanden per jaar hadden. Die lucht dus. Voeg daarbij dat de streek waardoor we fietsten verlaten was. Weinig verkeer, af en toe een dorpje dat ons nauwelijks bewoond voorkwam. De bidons moesten gevuld hij een begraafplaats, cafe’s of andersoortige horecagelegenheden leken niet te bestaan. Bijna geen mensen op de weg of op het land, maar de paar mensen die er waren groetten ons steevast. In het koffiezaakje dat we uiteindelijk, een kilometer of tien voor aankomstplaats Troyes vonden, zaten vijf of zes werkmannen.Toen ze vertrokken groetten ze de serveerster. “A demain”, tot morgen. Natuurlijk, tot morgen, waar zouden ze anders heen moeten? Het maakte allemaal zo’n zuidelijke indruk. Alsof het zuiden naar het noorden was opgerukt. Maar het was natuurlijk maar een momentopname, het zegt niets over de lange termijn statistieken. Ik gaf het al aan, één zo’n observatie bewijst niets.

Totdat we Troyes zelf binnen fietsten. Luuk en Henk zagen het tegelijk. Ik had het ze talloze malen verteld, zodra je oudere mensen op er stuk zand bezig ziet met petanque, ben je in het zuiden. Zij zagen het. Ik ook. Voor alle zekerheid ben ik nog even terug gefietst om een foto te nemen. En daarmee is het bewijs geleverd: het zuiden rukt op!