Twee kilometer

Luuk is een nette man, een heel nette man. Ook een beetje verstrooid soms. Hij boekt vaak onze onderkomens, hij is daar bedreven in en kiest opvallend vaak goed. Gewoon op de analoge manier, door te bellen dus. Hij heeft een adressenlijst in een boekje.

Ook gisteren had hij weer gebeld. En onderschat dit niet, het boekje met telefoonnummers is niet helemaal up to date dus veel nummers bestaan niet meer. Andere gelegenheden zijn nog niet open, al volgeboekt of ze nemen gewoon de telefoon niet op. Er gaan dus algauw tien telefoontjes overheen voordat er iets geboekt is. En dan is het dus bijna onvermijdelijk dat het moment komt, zeker als de accommodatie nalaat de boeking per mail te bevestigen, dat je vergeet met wie je ook alweer gesproken hebt. En dat overkwam Luuk dus vanmiddag. Het was in Vezelay, dat stond hem nog helder voor de geest. Vezelay is een schilderachtig plaatsje, erg toeristisch maar een absolute must-see volgens mijn vrienden. De weg ernaartoe is prachtig maar het venijn zit in de staart. De laatste paar kilometer zijn afschuwelijk steil. Tijdens die klim was Luuk nog ‘ns bij zichzelf te rade gegaan. Eigenlijk was het heel simpel, er waren maar twee gelegenheden waarmee hij langer had gesproken, één van die twee moest het zijn. Waarschijnlijk diegene midden in Vezelay. We fietsten daar naar toe en kwamen aan bij een alleraardigst hotelletje met een buitengewoon uitnodigend terras. Een vriendelijke hotelmevrouw was ons van dienst, we waanden ons al spekkoper. Helaas, we kwamen niet in de reserveringslijst voor. Geen enkel probleem overigens, ze had nog plaats voor ons.

Henk en ik hieven een luid gejuich aan bij het horen van deze boodschap, maar .... Luuk is een nette man. We hadden immers dat andere hotel, dat hotel dat had nagelaten de boeking te bevestigen, besproken? En afspraak is afspraak nietwaar. We gingen naar dat andere hotel. De vriendelijke mevrouw wees ons de weg, het andere hotel lag ... twee kilometer lager...En daar wachtte ons een nurkse man. We waren veel te vroeg, voor vier uur werd er niet ingecheckt. Verveling en hitte gaan niet goed samen, dus ten einde raad fietsten we terug om het dorp te bekijken. Voor de tweede maal een beklimming van twee kilometer. Steil, ontzettend steil. Maar goed, het dorpje zelf was alleszins de moeite waard. Rond een uur of vier daalden we weer af. Ingecheckt, een douche, andere kleren en naar het bij het hotel horende restaurant. Dat gesloten bleek. 

De nurkse man wist raad. Gewoon terug naar het dorp. Twee kilometer, twee kilometer steil omhoog....