Kraakvrij

Al vrij snel na vertrek begon er iets in de buurt van de trapas van mijn fiets te kraken. Luuk en Henk fietsten beurtelings naast mij en wierpen dan bezorgde maar deskundige blikken op ketting en tandwielen Het moest het bracket zijn, zo werd door de twee experts besloten. Een tweede, weinig geruststellend, besluit was dat het snel erger werd. Dat kon overigens ook veroorzaakt worden door het toenemend aantal beklimmingen, want m’n fiets kraakte alleen als het omhoog ging. Aanvankelijk was dat natuurlijk hooguit een paar maal daags bij een viaduct, maar al in het zuiden van Nederland klonk het gekraak steeds regelmatiger. Tijd voor een fietsenmaker, zo stelden we vast. We gingen ervan uit dat we hier of daar wel een rijwielhandel zouden passeren. Maar dat is de afgelopen twaalf dagen niet gebeurd. Echt, geen één fietsenmaker op de weg tussen Groningen en Nevers (op de kaart nagenoeg precies in het midden van Frankrijk) waar we inmiddels zijn aangekomen. Ondertussen nam het aantal heuvels toe, het aantal decibellen steeg recht evenredig mee. In sommige dorpjes hielden mensen hun pas in en draaiden zich om om verwonderd te kijken hoe ik voorbij kraakte. 

Natuurlijk maakte ik me eerst zorgen, maar de struisvogel in mij reageerde dan met oubolligheden als ‘krakende wagens piepen het langst’. En dat werkte, altijd weer verbazingwekkend dat ik zo gemakkelijk in de dooddoeners van mezelf trap. Op enig moment was ik de zorgen helemaal voorbij. De blikken van de omstanders raakten mij niet meer en Luuk en Henk vonden het eigenlijk wel handig dat ze voortdurend konden horen waar ik mij ophield.

Maar vandaag was het weg. Zomaar. Plotseling. Ik kraak niet meer. We hadden het niet eens onmiddellijk door, pas na een kilometer dertig na Vezelay realiseerden wij ons dat ik kraakvrij was. Ik heb alles geprobeerd, op een zwaar verzet, licht verzet, alleen met rechts trappen, alleen met links, niets bracht de kraak terug. En nu weet ik het dus even niet meer. Problemen kunnen toch niet vanzelf voorbij gaan? Is dit een voorbode van iets ergers? Laat ik mij in slaap sussen? Heb ik dat bracket met m’n onverschilligheid jegens dat kreunende gekraak misschien onherstelbaar beledigd?

Kortom, ik maak me zorgen want ik kraak niet meer.