Normaal

Eén van de leuke dingen van fietsen is dat het zo langzaam gaat. Je merkt de verandering nauwelijks omdat alles zo mooi, zachtjes en geleidelijk verschuift. Natuurlijk, er zijn ook ‘harde’ veranderingen die binnen een paar meter plaatsvinden. Als je een ander land binnen fietst bijvoorbeeld. Maar dat zijn van die afgesproken grenzen, de meeste zijn niet afgesproken, zijn minder hard, komen geleidelijker. Neem nu dat vakantiefietsen zelf. Zo’n fiets die behangen is met rode fietstassen, een stuurtasje en twee bidons. Vroeger hadden we ook voortassen. Een tent, slaapzak en een gasding voor de koffie achterop. Je trok een hoop bekijks als je met zo’n gevaarte de straat uit fietste. Zelf heb ik het altijd een tikje gênant gevonden, je was toch een soort rariteit.En dat is nu precies wat er verandert als je naar het zuiden fietst. Je treft meer en meer lotgenoten, je wordt minder bijzonder. Hotels zijn er meer op ingespeeld, op terrasjes wordt je iets sneller geholpen omdat de serveerster ook wel snapt dat je niet de hele dag hebt om koffie te drinken. En je wordt vaker gegroet. Door anderen met rode fietstassen. Sommige gaan dezelfde kant op, anderen komen je tegemoet. Blijft het bij die laatste categorie steevast bij een opgestoken hand, met die eersten, die dus dezelfde kant opgaan, ben je in de gelegenheid een paar woorden te wisselen. Neem nu ‘de Belg’. Een eenzame fietser, pak ‘m beet tien jaar ouder dan wij, die we nu al drie dagen lang inhalen. Het kan bijna niet anders of hij staat ‘s ochtends heel vroeg op of hij fietst ‘s middags heel lang door, want hij fietst (totdat we hem inhalen) steevast vóór ons. Bij het passeren informeren we heel geïnteresseerd naar elkaars welbevinden. En zo zijn er meer, veel meer. Mensen zoals wij. Fietsers met rode fietstassen. Of wandelaars met enorme rugzakken. Mensen die opzien tegen de beklimmingen, die weten dat je op begraafplaatsen altijd je bidons met water kunt vullen, die niet klagen over de hitte omdat ze allang blij zijn dat het niet regent. Thuis, in het noorden van Nederland, zijn we met weinig. Hier zijn we met veel. Het kwam heel geleidelijk, ik had het niet eens door maar plotseling realiseerde ik het me toen we vanmiddag, na een kilometer of negentig met vrij veel hoogtemeters, bij onze accommodatie in La Souterraine aankwamen. Ik had het nog nooit eerder meegemaakt, maar hier verblijven volgens mij alleen maar lotgenoten, iedereen is ineens zoals wij.

Twee weken geleden waren we nog een soort rariteit, hier zijn we de familie doorsnee. Kennelijk zijn we heel geleidelijk de grens daartussen over gefietst. Enne ... het voelt eigenlijk best lekker om ook ‘ns normaal te zijn.