Zo’n tuin

Eén van de mooiste momenten komt steevast aan het eind van de fietsdag. Dat eind kan in de tijd verschillen, ergens tussen twee en vijf uur ‘s middags. We naderen het doel van de dagetappe; het dorp of het stadje dat we de avond daarvoor tot onze bestemming hebben benoemd verschijnt op de borden. Henk, die inmiddels hoofdverantwoordelijk is voor de navigatie houdt dan vaak halt. Hij raadpleegt de verschillende systemen op zijn telefoon en roept mij erbij om te overleggen. Mij dus, niet Luuk. Als het om navigatie gaat ben ik duidelijk de nummert twee in de hiërarchie, Luuk staat op dat gebied nog op de onderste sport van de ladder. 

Omdat de geboekte accommodatie zich vaak een paar kilometer van het centrum van de plaats van bestemming bevindt, soms in een buitenwijk, soms in een voorstadje, is dat overleg belangrijk. We nemen er dan ook even de tijd voor, voor het aanvliegen van die laatste paar kilometers. Daarna gaan we verder totdat we er bijna zijn. Bijna, want geen van onze systemen is helemaal exact. En dan komt het meest spannende moment, heel langzaam fietsend gaan we verder. De huisnummering helpt, maar is meestal minder logisch dan in Nederland. Nog ‘ns terug, opnieuw de telefoons erbij, andermaal topoverleg, maar uiteindelijk vinden we het altijd. En bijna altijd is het een verrassing, het gebeurt maar zelden dat het resultaat helemaal overeenstemt met ons beeld, onze verwachtingen.

Vandaag was het een heel plezierige verrassing. We hadden een kleine tachtig kilometer gefietst (dat is erg weinig, mijn collega’s beginnen wat last van lichamelijke ongemakken te krijgen), voordat we aankwamen in Saint-Leonard-de-Noblat. En de bed and breakfast is zoals je eigenlijk graag zou willen dat alle bed and breakfasts zouden zijn. Een huis dat tegen de bergen aan is gebouwd. Sterker, eigenlijk bestaat de achterste muur niet, dat is een rotsachtig bergwand. Een hond die anders dan andere Franse honden niet gromt en blaft maar opgetogen kwispelt als hij je ziet. En een tuin... Een geweldige tuin, een fantastische tuin. Er staat een palmboom in. Aan een rivier. Met luie stoelen, een tafel, uitzicht. Een tuin zoals je je een tuin droomt. Voeg daarbij dat de uitstekend Engels sprekende jonge eigenaresse ons onmiddellijk uitnodigde voor de avondmaaltijd en het sprookje was compleet. Geen eindeloos gesjouw meer door stoffige stadjes op zoek naar een eetgelegenheid die ieders goedkeuring weg kan dragen, maar gewoon eten wat de pot schaft. 

Natuurlijk accepteerden we de uitnodiging graag. Toen Luuk of Henk vroeg waar ze ons dan voor de maaltijd verwachtte greep ik in. “In de tuin natuurlijk.” De eigenaresse was het uiteraard helemaal met me eens.