Een klooster

En alweer zo’n verrassing, alweer zo’n prachtadres, zo’n geweldige verblijfsaccommodatie. Nadat we weer ‘ns een dikke honderd kilometer gefietst hadden kwamen we in Brice-la-Gaillarde aan bij een gelegenheid die volgens onze gegevens geacht werd een een bed and breakfast werd te zijn. Maar het was overduidelijk meer. Het bestond uit een park, vijvers, aangelegde paden, gebouwen met een niet onmiddellijk duidelijke functie, een kerk en uiteindelijk het gedeelte dat de eigenlijke bed and breakfast zou zijn. Een mevrouw van middelbare leeftijd wachtte ons op, we waren aan de late kant omdat we onderweg een paar uur hadden moeten schuilen voor een hevige onweersbui. Eenmaal van de fiets afgestapt wierp talenwonder Luuk zich op als onze spokesman en ging met de hartelijke mevrouw in gesprek terwijl Henk en ik ademloos van bewondering om ons heen kijkend wat rondscharrelden. Na een paar minuten waren de formaliteiten kennelijk geregeld en ging de mevrouw ons voor door de sobere gangen van het gebouw waarna ze ons twee uiterst basale kamers toewees, geen wandversiering of tv, alleen twee bedden en een kruisbeeld aan de muur. (Overigens voldoen de kamers daarmee uitstekend aan onze wensen, meer hebben we ook niet nodig.) Douche en wc op de gang, tien of twintig meter verderop. Bij voorkeur alleen ‘s ochtends of aan het begin van de avond te gebruiken.

Toen we weer onder elkaar waren deed Luuk verslag van zijn gesprek met de mevrouw. Hij wist ons te vertellen dat het hier een spiritueel centrum betrof. En niet zomaar een spiritueel centrum, deze had een wel heel speciale bijzonderheid, er woonden ‘echte priesters ofzo’. We hebben onze pelgrim uitgelegd dat er al héél lang een woord bestaat voor een ‘spiritueel centrum met echte priesters ofzo’. We bevinden ons namelijk in een prachtig ... klooster!