De fles maakte het verschil

Halverwege de honderd kilometer tussen Rocamodour en Coursavy, liep de weg omhoog. Eerst steil, toen nog steiler en daarna nog erger. Bijna teveel voor een eenvoudige vakantiefietser van in de zestig. Henk en ik zwoegden naast elkaar. Meter voor meter, trap voor trap ging het omhoog. Onze wereld werd steeds kleiner, eerst nog tot de volgende lantaarnpaal, het volgende putdeksel, daarna tot een toevallig takje, een oneffenheid in het wegdek een paar meter voor ons. En vervolgens beperkte die wereld van ons zich tot onze sturen waarop de zweetdruppels vielen, enkele decimeters asfalt en twee voorwielen, naast elkaar. Meer zagen we niet, dat was alles wat op dat moment belangrijk in ons bestaan was. De kilometertellers gaven vijf kilometer per uur aan, langzamer kon niet. Ik zag de voorwielen en ik hoorde Henk, inmiddels half mens half stoomlocomotief, naast mij. En toen, heel langzaam, schoof het ene voorwiel iets naar voren. Een centimeter, twee, drie, toen een decimeter en vervolgens een halve meter. Ik realiseerde me bijna verbaasd dat het mijn voorwiel was. Ik ging sneller dan Henk. Heel weinig, nauwelijks waarneembaar, maar toch...

De avond daarvoor hadden we met z’n drieën nog iets gedronken. Dat wil zeggen, Luuk drinkt heel weinig, ik ben een gewone drinker en Henk is gereformeerd. Gemiddeld zijn we dus normaal. We hadden twee flessen wijn, één bleef onaangeroerd. Vanochtend besloten we dat het zonde was om die te laten staan. En dus ging de fles in een fietstas. Een fietstas van Henk, omdat die toevallig het dichtst in de buurt stond. En zo’n fles plus inhoud weegt toch algauw een kilo. Henk had dus groot gelijk toen hij grommend, hijgend en kreunend uitstiet: “Dat komt door die verrekte fles”.

Hij had gelijk, ik heb hem beloofd dat de volgende fles bij mij in de fietstas wordt vervoerd