Zeven meter

Bijna dertig jaar woont Hans nu aan de rivier de Lot in Frankrijk. Hij, een oude schoolmakker van Luuk die hier veel vaker was, leidde ons rond door de omgeving. Soms bleef hij even staan en vertelde iets over vijf jaar geleden. Of tien of twintig jaar. Eigenlijk was dit, deze rustdag, daarmee het tegenovergestelde van wat er normaal gebeurt tijdens onze fietstocht. Dan zien we alles slechts in het voorbijgaan. Honderd kilometer fietsen per dag, we zien dus heel veel, maar alles kort en snel omdat we steeds verder gaan. En nu zoomden we in. Ik had nog nooit van de Lot gehoord. Dat ligt niet aan de Lot maar aan mij, mijn topografische kennis houdt nu eenmaal niet over. Toch is het gek want we hebben het hier wel over een behoorlijke rivier. Zo eentje met kleine stroomversnellingen, af en toe een stuw en lange bruggen er overheen. Je kunt er in zwemmen, op luchtbedden drijven en hier en daar zijn er van die uit grind bestaande ‘zandbanken’ waar kleine kinderen uren op kunnen spelen. Kortom, het is het een uitermate vredig tafereeltje , zo’n aan de voet van het Centraal Massief voortkabbelende rivier.

Hans en Luuk hadden het over Luuk z’n verjaardag, een aantal jaren geleden. Ik luisterde niet echt, totdat het over de Lot ging. Over het waterpeil,van destijds. Over een gebouwtje, hoog op de oever, dat half onder water had gestaan. Ik keek naar het gebouwtje. En toen naar de Lot. Henk stelde de vraag voordat ik hem kon stellen. Wat was het niveauverschil met nu? Het antwoord was bijna onthutsend. Pak ‘m beet zeven meter. Zeven meter. Die Lot, die vreedzame, vriendelijke, uitnodigende rivier, die kon zich dus in het najaar van een heel andere kant laten zien. Zeven meter. Het laat me niet los. Steeds als ik een huis van drie verdiepingen zie schat ik in waar het zevenmeterpunt ligt. En dat is dan dus het Lotrecord. 

Natuurlijk, overmorgen gaan we verder, we zullen het echt zelf niet zien, die zeven meter. Maar ik weet het nu wel en als we weer fietsen weet ik ook dat we rivieren, bergen en boerderijen passeren die ook allemaal een verhaal met ons zouden kunnen delen. Een verhaal dat mij ongetwijfeld zou weten te verrassen. Een verhaal dat verteld zou moeten worden door iemand die er al dertig jaar woont. Eigenlijk ontzettend jammer dat we daar bijna nooit aan toe komen. 

Maar goed, we moeten nu eenmaal verder, zelfs gepensioneerde mannen hebben niet onbeperkt de tijd...