Belangrijker dan Santiago

Eigenlijk is de beslissing al in Rocamodour genomen. De beslissing die onontkoombaar was. Want al toen we afgelopen voorjaar nog druk bezig waren plannen te maken over onze tocht naar Santiago bleek dat we niet helemaal op één lijn zaten. Eigenlijk was ik de spelbreker want ik had maar vier weken tijd, stevig doorfietsen dus, minimaal honderd kilometer per dag, liefst iets meer. Henk en met name Luuk wilden juist af van dat gejakker en wilden er de tijd voor nemen. Vijf, zes of zelfs zeven weken werden genoemd. En ach, hoe gaat dat met dromen, je laat je niet al teveel afremmen door dit soort praktische zaken, de praktijk zou het wel oplossen. 

Maar dat deed de praktijk dus niet. En het gevolg was onontkoombaar, er moest een knoop worden doorgehakt. Rocamodour was de laatste mogelijkheid. Luuk en Henk gingen daar een paar dagen van de route af om Hans, een jeugdvriend van Luuk, te bezoeken. Ik zou kunnen doorfietsen. Vijf dagen naar Saint-Jean-Pied-de-Port, de Roelandpas, kleine week door Noord Spanje, in Santiago gelijk door naar het vliegveld, fiets in een doos en dan naar huis. Over gejakker gesproken. Ik kon ook bij m’n vrienden blijven, Luuk z’n schoolmakker leren kennen, paar dagen uitrusten en dan met z’n drieën naar Oloron. Waarschijnlijk is er dan nog wel tijd om samen met de twee de Pyreneeën over te fietsen via de iets moeilijker Aragon route, ik geloof dat de bergpas daar (ik was er nog niet eerder) de Col du Somport heet. Eenmaal in Spanje nemen we dan afscheid. Zij, de echte pelgrims, gaan door naar Santiago. Ik, die eigenlijk toch alleen maar een eind wilde fietsen, ga terug over de Pyreneeën en stap daar op vijf juli op de fietsbus naar huis. 

Ik heb voor m’n vrienden gekozen. Santiago komt vast ook nog wel ‘ns een keer, maar deze zomer niet. Luuk en Henk gaan voor.