Het kampeerbedje

Vandaag, tijdens de ruim honderd zonnige kilometers naar Morlaas, was het de eerste keer dat ik het merkte. Dat ik eerder terugga bedoel ik. Nog twee dagen, dan passeren we de Spaanse grens, omhelzen elkaar en dan ... moet (en wil) ik zo snel mogelijk terug naar huis. We weten het nu een kleine week, maar tot nog toe veranderde er niet zoveel. We waren nog steeds samen aan het plannen, we bestudeerden samen de kaart, we beoordeelden samen de eventueel te boeken accommodaties. Kortom, we waren een team. Maar vandaag voelde ik me voor het eerst een tikje apart. Henk en Luuk praten over Spanje, over hun te verwerven compostellaat, over Finisterre. En ik? Ik doe steeds minder duiten in het zakje, ik ben met de laatste dagen bezig. Mijn kilometertellertje slaat soms op hol, maar het interesseert me niet. Kijk ik thuis wel even naar. De bodem van mijn pot vaseline is in zicht, maar die laatste paar kilometers lukt echt nog wel. En mijn handschoenen zijn tot op de draad versleten, maar wie heeft er nu handschoenen nodig voor twee dagen fietsen.

Het is een beetje triest allemaal. Morgen de laatste ‘echte dag’, dan overnachten aan de voet van de Pyreneeën en overmorgen is het zo ver. Ik ga nog mee tot aan de grens en dan ... is het voorbij.

Toch heeft het ook een onverwacht mooie kant. Onze hotelkamer van vandaag heeft zoals zo vaak twee echte bedden en één veredeld kampeerbedje. Kennelijk is de combinatie van drie zestigers die echt persé allemaal een eigen, apart staand bed willen wat ongebruikelijk en veel hotelhouders lossen dit op door een kampeerbedje aan een tweepersoons kamer toe te voegen. Voor ons is het altijd een heel gedoe om te bepalen wie er aan de beurt is voor dat kampeerbedje, daar gaat veel vergadertijd in zitten. Niet alleen ligt zo’n bed beroerd maar het wordt ook voortdurend door de andere twee als een soort ‘werktafel’ gebruikt waar achteloos tassen, helmen en bidons op gesmeten kunnen worden. Verder staat het steevast pal onder de tv. Kortom, het gebrek aan comfort gaat hand in hand met een schrijnend gebrek aan privacy. Geen wonder dat we alledrie voortdurend alles uit de kast halen om onder het kampeerbedje uit te komen. 

Maar vandaag ging het anders. We kwamen de kamer binnen en ik zei: “Ik neem het kampeerbedje.”. Het is misschien het laatste wat ik deze tocht voor mijn beide vrienden kan doen. Henk en Luuk keken geen moment verbaasd, ze begrepen het onmiddellijk. “Nog twee dagen” fluisterde de één, “honderdvijftig kilometer” antwoordde de ander.