Het weer

Anderhalve dag zijn we weer met z’n drieën geweest. De oude mannen op de fiets. We hebben herinneringen opgehaald, het bijzondere maar uiterst succesvolle seizoen van FC Groningen doorgenomen en we hebben vastgesteld wie de nieuwe minister president moet worden. Al die onderwerpen zijn zeker vijf minuten aan de orde geweest. En verder hadden we het over … het weer. Onafgebroken, voortdurend, zonder ophouden. Zowel Luuk als Henk grijpen namelijk elke gelegenheid aan om op hun telefoon te kijken en dan voorspellingen te doen. Over regen die gaat vallen. En waar, hoeveel, in welke vorm. Het weer, en dan met name het vraagstuk regen, is belangrijk. Eerder beschreef ik al de enorme hoeveelheid attributen die de twee mee plegen te nemen om zichzelf tegen elke drup te beschermen. Schoenhoesjes, helmkapjes en een bedenkelijk schortje om benen en kruis droog te houden. En die hebben ze niet voor niets bij zich, die gebruiken ze ook. Maar dat is wel een heel gedoe. Zoveel zelfs dat ze het liever niet doen. (Het ziet er ook tamelijk potsierlijk uit, dat speelt misschien ook een rol.) En dat maakt die weersvoorspellingen dus nog belangrijker.

Gisteravond waren ze het eens, het zou de hele middag plenzen in Wesel, de oorspronkelijke plaats van bestemming voor vandaag. En dus stelden ze voor de etappe met vijftig kilometer in te korten. Op zich geen probleem, in het verleden namen we vaker dit soort beslissingen. Maar ik had het er moeilijk mee. Direct in het begin van mijn naar schatting vierduizend kilometer lange fietstocht achter lopen op schema, dat voelde niet goed. Daarom deed ik een tegenvoorstel. “Breng mij naar de grens, zet mij af in Duitsland zoals ik jullie een paar jaar geleden naar Spanje heb gebracht. Daarna is het nog vijftig kilometer, die doe ik alleen, regen of geen regen.” Beide mannen zijn romantici, ze gingen onmiddellijk akkoord.

Rond een uur of één vandaag waren we bij de grens. Omhelzingen, opbeurende woorden en waarschuwende vermaningen volgden. Ik vertrok, zij bleven achter. En toen begon het lichtjes te regenen. Een bijna aangenaam, verfrissend buitje. Eenzaam maar uiterst tevreden fietste ik erdoorheen. Vijf kilometer verder brak de zon door en werd het droog. En dat bleef het, ook in Wesel…