Modder

Het probleem van die navigatie lijkt, op z’n minst tijdelijk, voorbij. Voorlopig denk ik namelijk een aardige oplossing voor het probleem te hebben gevonden. Want ik ben inmiddels bij de Donau. Via allerlei rivieren als de Rijn, de Tauber en de Altmühl heb ik de Donau bereikt. Het landschap verandert heel geleidelijk, zo geleidelijk dat je het nauwelijks merkt. Toch zijn hier… tsja echte bergen zijn het natuurlijk niet. Maar voor heuvels vind ik ze weer te hoog. Iets daar tussenin dus. En de mensen zijn hier ook een tikje anders. Neem nu de waard van het eetcafé waar ik zonet at. Hij begroette mij met ‘Gruss Gott’. Dan weet je het zeker, da ben je echt in het zuiden van Duitsland. Maar goed, terug naar die Donau. Dierivier gaat precies dezelfde kant op als ik. Minstens tot in Wenen. Bovendien hebben ze er een fietspad naast aangelegd, de zogenaamde ‘Donauradweg’. Alle navigatieproblemen opgelost dus. Geen enkel probleem meer zou je denken.

Behalve dan dat die fietspaden soms geasfalteerd of op een andere manier verhard zijn, maar meestal niet. Dan zijn het ‘gravelpaden’. Op zich ook geen probleem, je merkt het verschil nauwelijks. Behalve als het regent. En dat deed het! Vandaag en de afgelopen nacht. En zodra dat gebeurt verandert het keurige strakke fietspad in een onoverzichtelijke modderpoel. Het spreekt voor zich dat dat wat zwaarder fietst, maar dat is het ergste niet. Veel vervelender is dat je er zo ongelofelijk vies van wordt. Je fiets, je fietstassen en jezelf. En dat is hier op dit moment aan de hand, we zitten er onder. Van top tot teen.

Hopen dat binnenkort de zon weer gaat schijnen. Als dan alles opdroogt zullen de kluiten modder wel van ons afvallen. Dat hoop ik tenminste. Een andere oplossing is schoonmaken. Maar dat is ook weer zo’n gedoe.En ik ben natuurlijk wel op vakantie.