Mijn fiets

Er zijn mensen die hun fiets een naam geven. Ik hoor daar niet bij, ik vind dat gek. Belachelijk zelfs. Boten hebben een naam. Net zoals boerderijen en vakantiehuizen. Fietsen niet. Ik zie het nut daar ook niet zo van in. Als jongen had ik twee huisdieren, een hamster en een goudvis. De hamster heette hamster, de vis vis. Het was afdoende, ik heb ze nooit door elkaar gehaald. Nee, nuffigheden als koosnaampjes zijn aan mij niet besteed. Volwassen mensen die een fiets een naam geven… Kom nou toch.

Alleen… vandaag betrapte ik mezelf erop dat ik tegen m’n fiets fluisterde. Zachtjes weliswaar, niemand hoorde me, maar toch… Het was misschien wel een beetje raar. Het begin van het soort vermutsing waar ik normaal gesproken wars van ben. Praten tegen je fiets, hoe kom je erbij. Maar het ging onwillekeurig. Kwam door het wegdek. Dat wegdek is hier niet optimaal. Integendeel,er zit nogal ‘ns een kuil in het asfalt. Of je komt een venijnige verkeersdrempel midden in een afdaling tegen. Of het fietspad eindigt in een vijftien centimeter hoge stoeprand. En steeds weer krijgt je fiets dan een enorme opdonder. Het voorwiel, de band, de velg. De voorvork, het stuur. De tassen stuiteren met geweld tegen het frame. “Sorry” hoorde ik mezelf op dat soort momenten een paar keer fluisteren. Ik verontschuldigde me. Bood mijn excuses aan. Aan een fiets. Het moet ook niet gekker worden.

Maar zeg nou zelf, het is ook zo’n prachtig stukje techniek. Een paar kilo staal of aluminium, er hoeft geen druppel benzine in, je hoeft er niets bijzonders voor te kunnen en het brengt je vrijwel moeiteloos overal naartoe. Daar moet je zuinig op zijn, moet je een beetje voorzichtig mee omgaan. Soms kijk ik bijna met een vorm van bewondering naar het ding. Samen waren we in minstens tien landen. Nooit ging er iets mis. Als ik niet beter wist zou ik zeggen dat we een band hadden, die fiets en ik.

Vandaag zijn we naar Dyjakovicky gefietst, Tachtig kilometer, achthonderd hoogtemeters. Alles ging prima, alleen dat wegdek… Op enig moment was het zo erg dat we zijn gaan lopen. Omdat we medelijden met onze fietsen hadden. Luuk en Henk liepen naast elkaar, ik een meter of tien daarachter. Ver genoeg zodat ze me niet konden horen. En ik fluisterde opnieuw….

Maar een naam heeft mijn fiets echt niet. Natuurlijk niet. Mijn fiets heet gewoon fiets. Zoals dat hoort bij normale mensen.