Unaniem

De afgelopen nacht sliepen we in een soort houten ton. Ik neem aan dat er ooit echte houten tonnen hebben bestaan, van die dingen die gemaakt waren om grote hoeveelheden vloeistof te bewaren, die na gebruik werd omgebouwd tot een extra kamertje. Dat was handig, het heeft ook iets circulairs, zo’n vorm van hergebruik. En misschien is er toen wel iemand geweest die er een luchtbed in heeft gelegd en die er, voor de grap of uit noodzaak, een nachtje in heeft geslapen.

Leuk idee, vonden anderen. Heel origineel ook. En dan gebeurt het. Dan wel iedereen plotseling zo’n ding. Zo’n voormalige ton waar je in kunt slapen. Alleen… zoveel waren er niet meer. De houten tonnen hadden hun oorspronkelijke functie verloren, ze waren verkocht, opgeruimd of in de kachel beland. Maar vraag creëert nu eenmaal aanbod en dus ontstond er een industrie van namaak houten tonnen. Een industrie van kitch, van would be nostalgie, van kunstmatige ervaringen. En die industrie blijkt zelfs het Tsjechische platteland te hebben bereikt. Op een nagenoeg lege camping staan een aantal van die namaak tonnen. Één daarvan voor Luuk, Henk en mij. In onze ton twee stapelbedden, vier bedden in totaal. Twee beneden en twee boven. Hoewel… twee? Omdat zo’n ton, namaak of niet, nu eenmaal rond is en niet al te groot bovendien, bevonden de bovenste bedden zich vlak onder het dak. Daar waar de ronding al ver was ingezet. In een gewoon huis spijker je een stuk triplex voor zo’n nagenoeg onbruikbaar gedeelte. Handig om de tent, de schaatsen en de kerstverlichting te bewaren. In een slaapton bestaan geen knieschotten. Daar schuif je een stapelbed zo ver mogelijk naar de zijkant waardoor het bovenbed slecht voor de helft praktisch bruikbaar is.

De vergadering besloot in meerderheid dat Luuk en ik recht hadden op een benedenbed. Henk had de bovenbeurt. Henk herkende zich niet in dit besluit, maar hij besloot tot een Nijboertje. Hoewel hij het er niet mee eens was, erkende hij de democratische legitimiteit van het geheel en dus toonde hij zich loyaal. Het resultaat was dat, terwijl luuk en ik beneden sliepen, Henk de nacht geduldig wachtend op een half bed vlak onder het dak heeft doorgebracht. Zoveel partijtrouw, zoveel loyaliteit moet worden beloond.

We zijn zonet ingecheckt in een wat luxer hotel in Plana. We hebben één tweepersoonskamer en een uitermate comfortabele kamer voor één persoon. De vergadering besloot dat die laatste voor Henk was. Een besluit dat met algemene stemmen werd genomen. Unaniem!