Hij kwam uit Polen

We hadden een kilometer of veertig gefietst en omdat we ongeveer halverwege onze bestemming in Grosskrut (Oostenrijk) waren gingen we op zoek naar koffie. Dat vonden we niet. Wel een klein supermarktje waar ook vier andere fietsers stopten. Dan maar een blikje cola. We zetten onze fietsen naast die van de vier en we ontdekten dat ook de kruidenierszaak gesloten was. Allemaal waren we teleurgesteld maar er zat niets anders op dan verder te gaan. Zij de ene kant op, wij de andere. Bij de fietsen maakten we een praatje. Zij, we schatten ze op midden twintig, kwamen uit Polen, waren in München begonnen met fietsen en over de Alpen naar Italië getrokken. Via Venetië en Wenen waren ze nu op weg naar huis. Ze hadden haast, hun volgende overnachtingsadres was in Polen zelf, tweehonderd kilometer verderop. Ze hadden twee tentjes bij zich maar gebruikten die niet elke nacht. Als het droog was sliepen ze ook wel in de open lucht. Wel zo gemakkelijk, ze gaven de voorkeur aan wild kamperen en zonder tent waren ze flexibeler. Beleefdheidshalve informeerden ze ook naar ons vakantiepatroon. We vertelden over kopjes koffie en hotels.

En natuurlijk is er dan altijd iemand die het moet zeggen. Er is altijd zo’n ouwe vent die er overheen moet. Zo’n bejaarde die opschept: “maar toen wij jullie leeftijd hadden…”.Deze keer was ik de uitslover in kwestie. Ik weet niet eens meer wat er na kwam, wat we eigenlijk deden toen we hun leeftijd hadden. Ik zal het verdrongen hebben, ik geneerde me al toen ik het zei.

Twintig of dertig kilometer verderop kwamen we bij de grens, de grens tussen Tsjechië en Oostenrijk, ooit de grens tussen oost en west. Voor we daar waren passeerden we een monument.Een monument met namen. Namen van mensen. Mensen die de grens niet hadden mogen passeren. Op informatiepanelen naast de palen werden verhalen verteld. Ook over de man die geëlektrocuteerd was door de prikkeldraadversperringen waar zesduizend volt op stond. Aan de hand van zijn horloge hadden ze kunnen achterhalen waar hij vandaan kwam. Pas later, toen de grens geen grens meer was, werd hij geïdentificeerd. Hij kwam uit … Polen.

Ik dacht aan de vier jonge fietsers. “Toen wij jullie leeftijd hadden…”. Ach, toen wij hun leeftijd hadden konden hun vaders en ooms absoluut niet naar Duitsland reizen, niet wildkamperen in Italië, niet door Oostenrijk fietsen. Er stond een hek voor.Een hek met zesduizend volt erop.

Toen wij hun leeftijd hadden… Gelukkig is die tijd voorbij.