Brief aan Henk en Luuk

Henk, Luuk, goede vrienden van mij,

Jullie schreven me brieven waarin jullie je betrokkenheid met mij tonen. Sterker, jullie maken je een beetje zorgen, of ik het wel red zonder jullie. Dat doet mij uiteraard deugd. Want natuurlijk mis ik jullie inderdaad. Het kopwerk, het beoordelingsvermogen, het richtingsgevoel, het komt nu allemaal op mij neer. En dan Henk z’n talenknobbel die, gecombineerd met Luuk zijn natuurlijke charme deuren opent die normaal gesproken voor gewone aardse stervelingen als ik gesloten blijven. Maar… dat is allemaal erg praktisch. Mis ik jullie warmte, jullie belangstelling, jullie creativiteit? Voel ik mij niet eenzaam? Verlaten?

Eerlijk gezegd valt dat reuze mee. Als het niet zo hard klonk zou ik zelfs zeggen: “integendeel”. Laat me dat uitleggen. Anders dan ik fietsen jullie beiden veel samen. Het hele jaar door, drie keer per week. Ik niet. Aan het eind van de zomer berg ik mijn fiets op in de schuur en die komt er pas in het late voorjaar daarna weer uit. Ogenblikkelijk meld ik me dan weer bij jullie. En elk jaar weer gebeurt er dan hetzelfde. Ik zie dat jullie iets strammer op de fiets stappen dan ik mij herinner, dat jullie iets verontwaardigder op ontbrekende richtingbordjes reageren dan een jaar eerder, dat jullie nog weer eigenwijzer zijn geworden. En de onvermijdelijke conclusie dient zich aan. Ze worden nu toch echt oud, die twee. Maar plotseling… zodra ik aan die conclusie toe ben realiseer ik me… dat ik in de spiegel kijk. Dat het ook over mij gaat, we zijn alledrie namelijk op een haar na even oud.

Spiegels zijn nuttig, geen twijfel over. Maar toch… heel soms is het ook wel prettig om even aan de onbarmhartige eerlijkheid daarvan te ontsnappen. We worden natuurlijk oud vrienden, het verval is begonnen, de aftakeling is aanstaande, geen twijfel mogelijk. Maar door zonder spiegel naar Istanbul te fietsen probeer ik het nog even uit te stellen. Eventjes maar. Ongeveer zes weken, schat ik.

In vriendschap,

Sjon