Vroeger…

Vroeger…

Het regent hier. Nu al drie dagen lang. In die drie dagen heb ik ruim vierhonderd kilometer gefietst, dus dat ‘hier’ is ook een rekbaar begrip. (Ik ben overigens in Oostenrijk, even voorbij Linz. Harm schat dat ik medio volgende week in Boedapest ben, misschien iets te optimistisch, eind volgende week moet lukken.) Terug naar die regen. Als er over een lengte van vierhonderd kilometer gedurende drie dagen non-stop regen valt is dat heel veel. Zoveel dat de idyllische ‘Donauradweg’ die ik van plan was te volgen op veel gedeeltes ‘gesperrt’ is. En dan wordt je omgeleid. Nu gebeurt dat wel heel adequaat, met hekwerken, pijlen en bordjes. Het moet eerder gebeurd zijn, het ademt iets van een geoliede machine, van professionaliteit. Misschien is dit wat met ‘grundlich’ bedoeld wordt. Maar goed, je hoeft maar één zo bordje te missen en je fietst de verkeerde kant op. En als iemand bordjes kan missen ben ik dat wel.

Die Donau kronkelt niet voor niets zo erg, al die bochten hebben een functie. Dat komt doordat het water zich een weg zoekt door het heuvelachtige gebied hier. Vandaar dat de officiële Donauradweg vlak langs de rivier loopt, mooi om de bergen heen. Maar dat lukt natuurlijk niet als het fietsverkeer omgeleid moet worden. En als de dromers onder die fietsers dan ook nog bordjes missen is het leed helemaal niet te overzien. Zo heb ik vandaag honderdvijftig kilometer gefietst terwijl ik er eigenlijk maar honderdtwintig ben opgeschoten. Nu maakt die dertig kilometer me niet zoveel uit, maar het was allemaal in dat heuvelachtige gebied.En je ziet ook nog ‘ns niets door al die regen.

Maar ach, wat zeur ik. Ook dat is één van de dingen waar je aan kunt merken dat je ouder wordt. Je tilt zwaarder aan dingen. Ooit was ik volgens mij wat flegmatieker, wat meer zen. Soms regende het, soms fietste je mis of had je een lekke band. Je haalde je schouders op en je ging door, zo gemakkelijk was het leven destijds. Mijn oudste zoon stuurde me vanmiddag een appje. Hij herinnerde zich een fietstocht van pak’m beet twintig jaar geleden. Hij en ik van de middellandse zee naar huis. Twee weken regen. Een paar gewone lekke banden maar ook een klapband waardoor we op zoek moesten naar een nieuwe buitenband. En als klap op de vuurpijl verdwaalden we in Duitsland en kwamen we in een soort droge rivierbedding terecht.

Maar het waren details waar we ons niets van aantrokken, waar we onze schouders over ophaalden, het was een schitterende fietstocht. En kijk, dat gevoel, daar ben ik naar op zoek. Vroeger kon ik het. Vroeger. Ik zal het toch niet verleerd zijn?