Telefoonpalen

Het regende weer een groot deel van de dag, pas halverwege de middag klaarde het op. Deze maal was het niet van die stromende regen waardoor je vrijwel onmiddellijke doornat bent, maar meer een geleidelijk soort motregen. Overigens met hetzelfde resultaat . En meer dan dat. Want vanochtend herinnerde ik mij plotseling de meest recente ronde van Italië. Een drieweekse wielerkoers waarvan de eerste helft volledig verregende. Er werden nogal wat renners ziek. Logisch, dacht ik aanvankelijk, in zo’n nat shirtje vat je immers gemakkelijk kou? Maar dat bleek helemaal niet de oorzaak te zijn. Een analist legde uit dat het lag aan het water dat opspatte van het achterwiel van de voorgangers. Water met allerlei viezigheid erin. Viezigheid die de renner in kwestie dus allemaal binnen kreeg. De analist wenste expliciet te benoemen waar die viezigheid uit bestond. “Olieresten, verbrand rubber, doodgereden beesten.” Vooral dat laatste raakte mij. Sterker nog, over een beetje olie of rubber hoor je me niet, maar die resten van dode beesten lijken mij uitzonderlijk smerig. In het gesprekje tussen de analist en de commentator werd de vraag gesteld of hier niets aan te doen viel. “Door je neus ademen” was het kordate antwoord, “Dan houden je slijmvliezen het tegen.” De gedachte alleen al. Ben je lekker aan het fietsen, zit er plotseling een dood dier in je neus. Het was dit beeld dat mijn gemoedstoestand vanochtend bepaalde. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn, dus steeds wanneer M. op kop reed bleef ik een meter of twintig achter, beducht voor opspattende dode beesten. Op mijn leeftijd zit een ongeluk in een klein hoekje.

Halverwege de middag pauzeerden we een moment voor een sanitaire stop. Bijna achteloos zette ik m’n fiets tegen de één of andere paal aan. Pas toen gedaan was wat gedaan moest worden, herkende ik het ding. Zo’n houten paal met bovenin een draad die zachtjes deinend in een gebogen, niet al te strakke lijn naar de volgende paal liep. En daarna weer zo’n paal, en nog één en… Het waren telefoonpalen . Echte, ouderwetse telefoonpalen. Van die dingen die ooit de provinciale wegen uit mijn jeugd omzoomden. Ooit, toen er nog praatpalen, telefooncellen en rode brievenbussen bestonden. Ooit, toen de openbare ruimte nog niet woest en ledig was. Ooit, toen ik nog jong was. Vanochtend was ik nog een oude man in de regen, vanmiddag voelde ik me jong toen ik langs een echte rij telefoonpalen in de richting van onze bestemming Osnabrück fietste.