De rattenvanger

Ooit woonde ik in Afrika, ik werkte daar in een land dat veel door Nederlandse toeristen werd bezocht. Wanneer een paar van die toeristen mij tegenkwamen wilden ze mij mij steevast vertellen waarom ze voor deze vakantiebestemming hadden gekozen. Vaak had het iets te maken met andere culturen willen ontdekken, interesse in de geschiedenis van een niet-westers land of een vergelijkbare redenering. Maar hoe het ook werd verteld, de term ‘blik verruimen’ viel gegarandeerd.

Eigenlijk hoop ik voor deze mensen, vaak uiterst sympathiek overigens, dat zij nooit op het idee komen om met hun fiets op vakantie te gaan. Want je blik wordt echt niet verruimd. Integendeel, je wereld wordt een stuk kleiner. Vragen als “wat voor weer is het over een uur” en “hebben we nog iets te eten bij ons” zijn plotseling essentieel.Veel verder reikt de interesse niet. Goed, misschien komen er in de loop van de dag nog een paar bij. Zoals “waar slapen we vannacht “ of “welke idioot heeft een slagboom gepland over het pad waarover ik al een kilometer of vijf aan het fietsen ben”. Maar hoe dan ook, al deze vraagstukken hebben een uiterst aards karakter. Je zou kunnen zeggen dat de doorsnee vakantiefietser zich bijna per definitie in de onderste lagen van de Maslow pyramide beweegt. Eten, drinken en onderdak, groter is de wereld gedurende een aantal weken niet. Het is van een eenvoud die mij buitengewoon aanspreekt.

En misschien zijn we daarom vandaag wel naar Hamelen gefietst. M. vertelde dat ze daar als meisje ooit met haar ouders was geweest. Ze had goede herinneringen aan dat bezoek. En ik vind dat je zuinig moet zijn op goede herinneringen, daar moet je bij stilstaan, die moet je koesteren. Meer reden om onze koers te verleggen was niet nodig. We gingen naar Hamelen, niet om onze blik te verruimen, niet om onszelf te ontplooien, maar gewoon, omdat we daar zin in hadden.Als argumentatie voldeed dat wat mij betreft prima. Hoewel… dat verhaal over die rattenvanger is er natuurlijk ook nog. Het was ooit één van de weinige sprookjes was die ik begreep. Sterker nog, ik heb altijd een grote sympathie voor de man gekoesterd. Je wordt belazerd door het gemeentebestuur en dus neem je gruwelijk wraak. Kennelijk sprak het mij nogal aan.

“Maar…” zo wierp M. nog even tegen, “raken we dan niet achterop bij Luuk en Henk?” Ik stelde haar gerust. Nog een paar dagen en dan grijpen we ze in de kladden.