Erop en erover

Wat sneu nu, gisteravond hadden we hetzelfde hotel geboekt als Luuk en Henk. In Eisenach. Bach is hier geweest en Marten Luther heeft hier gewoond. Of andersom, dat kan ook. Natuurlijk mag hun betekenis voor onze beschaving nooit worden onderschat, maar om nu elke plaats waar zij ooit neergestreken zijn, te willen bezoeken… Maar ach, die anderen vinden dat wel van het grootste belang en M. en ik doen hen graag een plezier. Bovendien fietsen we graag, dus waarom niet naar Eisenach. We liepen nog twintig kilometer op Luuk en Henk achter, maar we hadden beredeneerd dat als wij precies dezelfde route zouden volgen als zij, de kans groot was dat we hen onderweg in zouden halen of ergens op een terras zouden zien zitten. Daarom zijn we vanochtend eerst naar hun logeeradres gefietst. Twintig kilometer dus, uurtje fietsen. Wel een uurtje door de stromende regen. Regen die verried dat ik mijn koersbroek, nadat ik hem met hotelshampoo had gewassen, niet had uitgespoeld. Al fietsend bleek ik in een soort schuimbadje te zitten…

In onze speurtocht naar de beide oude mannen wilden we geen centimeter van de officiële route afwijken, dus moesten we één keer onze fietsen van een trap afsjouwen, moesten we verschillende keren door een weiland fietsen waar wellicht ooit een serieus pad was geweest en moesten we zelfs een klein stukje over een snelweg fietsen. Het kon even niet anders, alles voor Henk en Luuk. Alles, soms misschien zelfs iets teveel. Want na een kilometer werden we door een kordate politiemevrouw een parkeerplaats op gedirigeerd. Daar stonden een aantal leerling-politieagenten, ze oefenden kennelijk in voertuigcontrole. Eén van hen vroeg aarzelend aan zijn superieur of een fiets ook een voertuig was. Ik verstond het antwoord niet, maar het klonk als “wat denk je zelf”. Bijna verontschuldigend inspecteerde de twintiger onze fietsen. Uiteindelijk dacht hij misschien iets gevonden te hebben. Moesten er geen reflectoren in de spaken verwerkt zijn? Hij wist het duidelijk niet zeker. En dus besloot hij het te vragen aan iemand die kennelijk een grote mate van autoriteit uitstraalde. Aan M. dus. En die stelde hem gerust, reflectoren hoefden niet. Niet op onze fietsen. Zichtbaar opgelucht wenste hij ons een goede reis. Dat wordt een prima politieman!

Toen we bij ons hotel aankwamen waren de andere twee er nog niet. Als gezegd, erg sneu. We moeten ze toch, zonder dat we dat door hadden, hebben ingehaald. Het zal een kwestie van erop en erover zijn geweest.