Kerstbomen

Luuk gaat over het weer. En dat doet hij voortreffelijk. Hij raadpleegt een aantal apps op zijn telefoon, kijkt ‘ns omhoog, mompelt bij gelegenheid iets over laagvliegende zwaluwen ofzo, en komt dan tot een oordeel. Vanochtend luidde dat oordeel dat we een beetje door moesten fietsen om op tijd in Pilzen, een kilometer of veertig verderop, te zijn. Daar konden we dan koffie drinken en schuilen want tegen die tijd zou er een enorme hoosbui losbarsten. Een advies met een mate van gedetailleerdheid zoals je dat zelden tegenkomt. En…het werkte. We hielden het droog, pas in de buitenwijken van Pilzen begon het te sputteren, een paar minuten later zaten wij hoog en droog in een café. Van die hele hoosbui hebben we niets gemerkt.

In Pilzen ontkwamen we uiteraard niet aan de bierbrouwerij waar dat hele biergedoe ooit begonnen is. Henk en Luuk maakten foto’s. Ik niet, ik drink nauwelijks. (Ik rook ook niet, met mij is werkelijk geen lol te beleven.) Veel van die korte, venijnige klimmetjes in het door akkerbouw gedomineerde landschap daarna . Een weg gaat steil omlaag naar een riviertje of iets dergelijks en daarna weer steil omhoog. Ze duren niet lang, die klimmetjes, maar een paarhonderd meter, maar ze zijn steevast boven de tien procent. Je ziet dat korte venijnige gedoe ook veel in midden-Frankrijk. En het noorden van Engeland, ik geloof dat het daar Yorkshire heet, staat er ook bol van. En hier, in dit gedeelte van Tsjechië was het dus ook raak. Maar het was droog. Dat wil zeggen, tot een kilometer of tien voor ons hotel in Strasice, toen begon het toch weer te miezeren. Allemaal kijken we dan onmiddellijk naar Luuk. Moesten we maatregelen treffen of was dit de moeite niet waard. Luuk aarzelde niet. Tegen M. en mij sprak hij slechts: “jasjes”. Wij hebben namelijk elk een jasje, dat is onze hele regengarderobe. Maar Henk kreeg een andere opdracht. “Alle registers open, het hele pakket.” En toen gebeurde er wat. Arm- en beenstukken, schoenhoesjes, een fluoriserend ding om te voorkomen dat de helm nat wordt, een soort plastic halve broek-zonder-achterkant (echt waar, ik kan het ook niet helpen) die ook ergens nuttig voor schijnt te zijn en dan vergeet ik waarschijnlijk ook nog wel het één en ander. M. en ik zagen dit met open mond aan.

Vol ontzag fluisterde ik tegen M.: “in een volgend leven komen ze vast terug als kerstbomen, ze oefenen al in het optuigen.”