Gered door de jeugd

De navigatie wordt wat ingewikkelder, hier in Tsjechië. Om voor mij niet helemaal duidelijke redenen werkt google maps hier niet (althans niet voor fietsers) en dus zijn we afhankelijk van ‘het boekje’. En van Henk natuurlijk. Maar zelfs voor dit talenwonder is Tsjechisch een taal waarin hij weinig herkent. Letters met in onze ogen merkwaardige tekentjes erop, ogenschijnlijk in tamelijk willekeurige volgorde achter elkaar gezet, vormen de namen van de dorpen die wij passeren. De bewegwijzering was tot nog toe vrij royaal, maar niet altijd even begrijpelijk. Soms zagen wij een bord dat aangaf dat het volgende dorp dat wij geacht werden te passeren, linksaf was. Direct daarnaast, in een enkel geval zelfs aan dezelfde paal bevestigd, eenzelfde bord met dezelfde naam. Alleen wees deze dan rechtsaf… Ongetwijfeld is hier een logische verklaring voor, maar voor ons was deze niet te ontdekken. Desalniettemin ging het bij ons zoals het altijd gaat, Henk lost het wel op. Hij geniet zeldzaam veel vertrouwen, zijn achterban twijfelt geen moment, alle ballen worden bij Henk ingeleverd. En het moet gezegd, hij maakt het waar, hij stelt ons nooit teleur. Henk buigt zich over zijn kaart, raadpleegt zijn telefoon, werpt nog een vertwijfelde blik op de borden of op het ontbreken daarvan, verzinkt een minuut lang in gedachten en dan … weet hij het. Zonder iets te zeggen klaart zijn gezicht op en verheugd springt hij op zijn fiets. En wij volgen, altijd maar weer volgen wij. En het komt altijd goed.

Totdat… we in ons dorp van bestemming van vandaag aankwamen, Konstantinovy Lazne. Het gezochte adres bleek een krot, dit kon niet de bedoeling zijn, hier moest sprake zijn van een misverstand. Polyglot Henk werd erop uit gestuurd. Hij voerde een lang gesprek met twee locals, moeder en zoon. De zoon sprak alleen Tsjechisch, de moeder ook een beetje Duits, maar ze had haar gebit niet in, wat de conversatie ernstig bemoeilijkte. Was dit het bedoelde hotel, was Henk z’n vraag. Uiteindelijk kwam hij vertwijfeld bij ons terug. Het enige dat hij begrepen had was dat de twee geen hotel kondenbetalen. Het zal een boeiend gesprek zijn geweest, maar hier hadden we natuurlijk weinig aan. Zelfs Henk gaf het op dat donkere moment op, ons restte nog slechts de wanhoop.

En toen greep de jeugd in. De twintig jaar jongere M. legde haar bescheidenheid een moment opzij en googelde een plaatje van het gezochte hotel. Toen ze dit moeder en zoon toonde kreeg ze onmiddellijk en uiterst enthousiast te horen dat het hotel vijfhonderd meter verderop lag…

De nieuwe generatie heeft de oude mannen vandaag gered.