Er waren er twee…

Je doet allerlei ontdekkingen in zo’n relatief vreemde stad. Neem nu gisteravond. Omdat M. en ik een hotel in het centrum hebben geboekt (we zijn er erg tevreden over) en Luuk en Henk een hotel op een industrieterrein (zij zijn daar ook erg tevreden over) spraken we af elkaar ergens halverwege te ontmoeten om iets te gaan eten. De exacte coördinatie van het één en ander werd in handen van Luuk en mij gelegd. Toen het zover was hadden wij beiden dan ook telefonisch contact. Luuk stelde een plaats voor. Hij is niet goed in dat soort dingen, te vaag vooral. Henk weet dit, dus hij verbetert hem voortdurend op de achtergrond. Ik kon dat horen maar niet verstaan. Zelf ben ik ook niet goed in dit soort dingen, ook veel te vaag. M. weet dat en corrigeert mij dan ook voortdurend. Luuk kon dit horen maar niet verstaan. Maar uiteindelijk kwamen we op deze, deels wat indirecte, manier tot een afspraak. Bij het Hilton, daar zouden we elkaar ontmoeten.

Een kwartiertje later dan bedoeld arriveerden M. en ik daar dan ook. De beide mannen waren nog in geen velden of wegen te bekennen. Opnieuw telefonisch contact, ik belde Luuk. Zij bleken er al te zijn. Ik keek om me heen, zag hen nergens… Luuk vertelde dat zij alvast een biertje waren gaan drinken op het terras. Ik keek opnieuw om me heen, iets geagiteerder nu. Er was geen terras…”Bij al die spiegelende ruiten”, verduidelijkte Luuk nu. Ik keek weer om me heen. Zelden zoveel spiegelende ruiten gezien als daar. Tientallen, honderden meters lang. En verdieping na verdieping na verdieping. De aanwijzing hielp niet echt.“Gewoon bij het water omhoog” deed Luuk een uiterste poging. Speurend keek ik naar beide uiteinden van de straat. Nergens water. Geen rivier, geen vijver, nog geen pietepeuterig fonteintje. Luuk zuchtte nu diep. “Zie je de vlaggenmasten?” Die zag ik, we stonden ernaast. “Daar staat Henk inmiddels op jullie te wachten.” Henk stond er niet.

Ik bereidde me voor op het ergste. We zijn naar Santiago gefietst, naar Rome en Berlijn. Nooit zijn we elkaar kwijt geraakt, maar hier in Praag was het gebeurd. We waren elkaar kwijt. En dan, op het moment dat je de bodem denkt te zien, dan is er altijd weer M. Zij tikte mij op m’n schouder en wees naar het scherm van haar mobiele telefoon. Er zijn twee Hilton hotels in Praag…