Het café in de regen

“Morgen wordt het erg mooi weer” belooft Luuk ons als we aan het eind van de middag een biertje drinken in ons hotel. ‘Erg mooi weer’, je denkt dan zon, aan wind in de rug, aan een prachtige zomer. Maar Luuk bedoelde slechts dat het morgen naar verwachting niet al teveel zal regenen. En dat vinden wij inmiddels dus al ‘erg mooi’. Het zegt misschien genoeg over de weersomstandigheden tot nu toe. Onze tocht naar Praag zal ongetwijfeld de geschiedenisboeken ingaan als de tocht-van-de-regen. Ook vandaag was het weer raak. We hebben inmiddels de nodige handigheid in het herkennen van een serieuze dreiging. Een paar spetters, een relatief onschuldig miezerbuitje, daar draaien wij onze hand niet voor om. Pas als de lucht betrekt, de auto’s hun koplampen aandoen en we in de verte het gerommel van naderend onweer horen weten we dat we een schuilplaats moeten zoeken. Vandaag was dat het geval bij een kroeg die geen kroeg meer was, een voormalig café restaurant dat het had opgegeven. Door de stoffige ramen kon je een blik naar binnen werpen. De tafeltjes stonden er nog, de stoelen netjes aangeschoven. Het was moeilijk zichtbaar in het onverlichte binnenste van de voormalige eetzaal, maar ik zag dat de tafeltjes zelfs gedekt waren, de peper en zoutstelletjes keurig in het midden, de servetten netjes gevouwen. Iemand had er tot het laatste moment in geloofd, misschien wel tegen beter weten in. Maar uiteindelijk was het faillissement onontkoombaar geweest. Degene die de tafeltjes dekte zal gehuild hebben. Een droom, een levenswerk, was voorbij. Definitief. Je zou willen dat hij of zij wist dat wij daar, onder de luifel van dat voormalige café restaurant, onderdak vonden. Dat het ons beschutting bood, veiligheid. Troost wellicht.

Toch zien we het relatief weinig, hier in het voormalige oost Duitsland. Minder dan op het platteland van noord Frankrijk, minder dan in de Engelse steden. Het lijkt erop dat de horecagelegenheden hier weerbarstiger zijn, gezonder misschien. Dat ze het minder snel opgeven.

Maar deze ene had het dus niet gered. En als het niet zo geregend had, als er geen onweer in de lucht had gehangen, als we onderweg naar onze bestemming in Coburg niet hadden moeten schuilen, dan hadden we zelfs deze niet gezien. Want hij viel helemaal niet op. Misschien wel omdat iemand tot op het laatste, het allerlaatste moment zijn of haar uiterste best had gedaan. En dat maakt het geloof ik extra verdrietig…