Duitse horeca

We zijn in Bischofsgrun, op de drempel van het Fichtelgebergte. Vanaf hier is het nog een kilometer of vijftig naar de grens met Tsjechië, dus normaal gesproken is dit onze laatste overnachting in een Duits hotel. Deze keer met een uiterst voorkomende hotelhouder, hij liep mee naar de fietsenstalling en hij ging vervolgens voor ons de trap op naar de hotelkamers. Nu ik erover nadenk, dat is eigenlijk best bijzonder, dat gebeurt niet vaak meer. Soms worden we vriendelijk ontvangen, soms een tikje stuurs, een enkele keer met een waterval van mededelingen over wificodes, achterdeursleutels en ontbijtmomenten en helaas ook wel ‘ns met een soort gesnauw. Omdat we natgeregend zijn, onderling Nederlands spreken of om om een andere reden die ik niet helemaal doorgrond. Hoe dan ook, de typisch Duitse horecaman of -vrouw bestaat niet. Of ik heb hem nog niet ontdekt.

De typisch Britse horecaman wel. Dat is een enthousiaste vent die zodra hij hoort dat je op de fiets bent er een stel stamgasten bij roept en samen vormen ze dan een soort spontane denktank die jou van advies dient over de te volgen route. Natuurlijk, het gaat lang niet altijd zo, maar toch vaak genoeg om deze horecaman een soort archetype te zijn.

En zo is er ook een typisch Franse horecaman. Helaas worden alle vooroordelen hier weer bevestigd, het is de hotelhouder die zuchtend opkijkt van zijn computer wanneer je wilt inchecken. Een klant, om commerciële redenen een noodzakelijk kwaad maar daarom hoef je het nog niet leuk te vinden. Eén, twee minuten gaat hij nog door op zijn computer, dan verwaardigd hij zich jou te woord te staan. Ook hier moet overigens bij worden aangetekend dat er veel uitzonderingen bestaan, maar de standaard is helaas tamelijk herkenbaar.

In Nederland wordt het beeld onduidelijker, jarenlang sliep ik voor m’n werk zestig nachten per jaar in een hotel, dan maak je het wel heel erg vaak mee, zo’n aankomst. Maar wanneer ik me beperk tot de fietsvakanties dan springen de eigenaresses van de b[e-38]b’s eruit. Zij komen er ‘s ochtends, aan de ontbijttafel, gezellig bijzitten en vertellen uitgebreid en met veel details over de zelfgemaakte bramenjam, of over de biologische eieren, gekocht bij de 96-jarige boer Theun ‘die nog heel goed bij de tijd is’. De typisch Nederlandse horecavrouw heeft het begrip small talk tot een literair genre gemaakt.

Maar de typisch Duitse horecaman heb ik niet kunnen vinden. Ik dacht er daarom over onze hotelhouder uit Bischofsgrun maar als zodanig te beschouwen. En toen vertelde hij M. dat hij eigenlijk Turks is…