Ze zijn op weg…

Ze zijn weg. Zij wel, ik nog niet, ik had het nog te druk. Morgenmiddag stap ik op m’n fiets, in de achtervolging. Er is al druk gerekend wanneer ik hen in zal halen. Allerlei variabelen als gemiddelde snelheid, veronderstelde conditie en verwachte weersomstandigheden werden meegenomen en uiteindelijk concludeerden we elkaar na een dag of vier, vijf weer te zien. Eerlijk gezegd vind ik dat wel prettig, even een paar dagen om te wennen. Ik ben namelijk niet zo’n diehard fietser als Luuk en Henk. Integendeel zelfs. Het grootste deel van het jaar kijk ik vol verwondering naar oudere mannen die er behagen in scheppen om zich in weer en wind met behulp van zeemleren broeken en iets te strakke shirts als worstjes te vermommen en dan de omgeving onveilig te maken. Af en toe stopt zo’n verkleumd worstje bij mijn huis, iets buiten Groningen. Het betreft dan steevast Luuk of Henk die een moment van behaaglijkheid zoekt. En natuurlijk vraag ik op zo’n moment naar hun beweegredenen. Maar het is kennelijk niet uit te leggen. Dat is overigens niet erg, dat geldt wel voor meer hobby’s.

Zelf ben ik een klassieke vakantiefietser. In de zomer placht ik m’n banden op te pompen, de ketting te smeren, her en der wat tassen aan het frame te hangen en op pad te gaan. Alleen… de laatste jaren is er wat veranderd. Het is geleidelijk gegaan. Ik heb nog foto’s van voor de verandering. Samen met Luuk naar Spanje. Hij in wielershirt, ik in een flodderig hemdje. Of met Henk, samen naar Italië. Henk in het zeemleer, ik in een korte broek met zakken voor sleutelbos en Zwitsers zakmes. Maar het zijn foto’s van vroeger, van jaren geleden. Op recentere foto’s, van vorig jaar bijvoorbeeld, zie je de verandering. Niet meer één of twee worstjes samen met een zomers geklede fietser, maar… drie worstjes. Kennelijk ben ik ooit ergens bezweken voor de sociale druk. Ben ik bekeerd tot de strakke shirts, de zwarte broeken met de iets te lange pijpen.

Het is voor mij anders dan voor mijn vrienden. Zij voelen zich hier helemaal in thuis, het is hun natuurlijke dracht geworden. Voor mij geldt dat niet, ik voel me bekeken in dat allereerste begin, ik moet eraan wennen. Een paar dagen maar, dat is genoeg. Zodra ik ze heb ingehaald hoor ik er helemaal bij. Echt waar!