Jong

‘Je bent zo jong als je je voelt’ luidde een vrij nietszeggende kreet uit mijn jeugd. Ik meen dat het een reclameslogan voor één of ander merk levensmiddelen was, maar het kan ook gewoon een wandtegeltje of een tekst op een t-shirt zijn geweest. In elk geval herinner ik me dat ik het volstrekte nonsens vond. Je bent zo jong als het aantal verjaardagen dat je hebt gevierd, wat mij betreft een biologisch bijna onweerlegbaar gegeven.

Vandaag hadden we een mooie, genoeglijke, bijna vreedzame dag. Honderddertig kilometer langs de Wezer gefietst, tot in het plaatsje Hann. Münden (de afkorting is niet van mij, ik heb hem over genomen van het plaatsnaambord). De eerste dag zonder regenjasjes, het was droog en het bleef droog. Zo’n dag waarbij je je nauwelijks zorgen hoeft te te maken over de richting. Gewoon de rivier volgen. Geen ingewikkelde kruispunten, geen links-rechts dilemma’s, geen keuzestress. Bijna voordat we het wisten arriveerden we in het hotel dat we hadden geboekt. Daar aangekomen bleek dat we nog maar twintig kilometer van Luuk en Henk verwijderd waren, we hadden de twee bijna ingehaald.

Het viel M. op dat ik daar nogal meeingenomen was. Nog maar één uurtje fietsen van mijn beide vrienden. “Als er wat gebeurt, dan ben ik in elk geval in de buurt” legde ik uit. M. toonde zich verrast. “Maak je je zorgen?” vroeg ze. “Ach zorgen, zorgen, dat is een groot woord.” antwoordde ik. “Maar dat onweer van gisteren is ze vast niet in de koude kleren gaan zitten. Die inslaande bliksem, bomen die omwaaiden. Ze zijn vast en zeker geschrokken. En vergeet niet, ze zijn al behoorlijk op leeftijd. Zo in hun eigen dagelijkse omgeving lijkt het misschien nog heel wat, maar eigenlijk zijn het gewoon twee oudere mannen in het buitenland.” M. keek mij aan, ze reageerde niet.Misschien had ik het niet goed genoeg uitgelegd.”Kijk” ging ik verder, “niemand kan ontkennen dat ze echt allebei nog heel kwiek en kras zijn. Geestelijk ook nog behoorlijk bij de tijd. Om jaloers op te worden. Maar toch… op hun leeftijd…” Toen werd het M. teveel. “Ze zijn precies zo oud als jij bent” viel ze mij in de rede. Het was het moment dat mij die tekst uit mijn jeugd te binnen schoot. Iets over zo jong zijn als je je voelt. Ik heb het maar achterwege gelaten, biologische onzin als het is. Toch ben ik blij dat we morgenavond hetzelfde hotel als Luuk en Henk hebben geboekt. Gewoon, voor alle zekerheid.