Vriendschap

We zijn er. In Praag. Voor M. zit het er hier op. Eigenlijk voor M. en mij. Want toen Luuk en Henk zich afgelopen winter afvroegen waar we dit jaar naartoe zouden fietsen bracht ik naar voren dat ik een jaartje wilde overslaan. Dit was meer dan onverwacht, meer dan een verrassing, dat was een schok. Sterker nog, dat kwetste hen, ik trapte hen op de ziel met deze mededeling. Er viel een lange, pijnlijke stilte. Toen vroeg één van hen: “Maar … waarom…?” Ik legde uit dat ik dit jaar met M. wilde fietsen, naar Praag. Ze knikten, dat begrepen ze. M. is mijn vriendin en Luuk en Henk zijn ook buitengewoon op haar gesteld. Even leek het pleit daarmee beslecht, maar toen, één of twee glazen verder, kreeg één van beiden een prima idee. “Jullie fietsen dus naar Praag en dan moet M. terug naar huis, naar haar werk en haar kinderen.” Ik knikte, dat leek me een aardige samenvatting. “Maar jij hoeft niet zo nodig terug, want je bent gepensioneerd en je kinderen zijn groot.” Ik knikte opnieuw, geen speld tussen te krijgen. “Dan zorgen wij er gewoon voor dat wij beiden tegen die tijd ook in Praag zijn. Dan fietsen we met zijn drieën verder.”

Ik moet toegeven dat ik bijna ontroerd was door dit blijk van vriendschap. Ik zit elke zomer wekenlang tegen beide mannen te zeuren, heb voortdurend kritiek op gekozen routes en uitgezochte accommodaties, laat ze als klap op de vuurpijl in de steek in de Pyreneeën en dan verzinnen ze dit. Prachtige mannen zijn het toch.

Maar goed, mijn fietstocht met M. zit er dus op. Vandaag een laatste korte etappe, een kilometer of tachtig, wind in de rug, meer dalen dan klimmen. Een fluitje van een cent dus. Alleen de laatste paar kilometer waren wat ingewikkelder. Tot vlak voor het centrum hadden de planologen alles uit de kast gehaald om de fietsers ter wille te zijn. Maar toen gaven ze het op. Het centrum van Praag is een jungle van auto’s, trams en voetgangers die met elkaar strijden om de publieke ruimte. En vandaag deden dus vier fietsers mee aan die strijd. Maar we hebben het gehaald, het Wenceslasplein, het plein van Jan Palach, het plein van 1969, het plein dat door de mensen van mijn generatie als het centrum van Praag wordt beschouwd. We hebben het gehaald.

We blijven hier een paar dagen. En dan … dan gaat M. naar huis en de oude mannen fietsen verder. Met zijn drieën. Zoals dat hoort. Elk jaar weer.