Overmorgen wordt het beter

Volgens een ruwe planning doen we zes dagen over de afstand van Praag naar Wenen. We weten niet helemaal precies hoe ver het is, de geplande route heeft een paar vreemde kronkels, de kaart laat zich moeizaam interpreteren maar we schatten het op een kleine vijfhonderd kilometer. Eén van m’n kinderen deed vorige maand mee aan een wielerwedstrijd over vijfhonderd kilometer, hij deed er zeventien uur over. Wij dus zes dagen. Maar wij zijn dan ook oud.

De route die wij volgen heet ‘the green way’. Dat suggereert iets moois, iets met landelijke taferelen, bossen, idyllische paden. En dat zou de route in normale omstandigheden ook vast en zeker waar maken, maar de omstandigheden zijn niet normaal. Het is hier herfst. En in deze herfst zijn de bospaden, idyllisch of niet, vergeven van de modder en de plassen. De prachtige vergezichten zien we nauwelijks, het is met deze regen en deze wind al moeilijk genoeg om het wegdek goed in de gaten te houden, het komt er nauwelijks van om een blik om je heen te werpen. En de ongetwijfeld prachtige bergweggetjes betekenen nu alleen maar een extra vertraging omdat je terug moet schakelen naar het lichtste verzet. Kortom, we doen Tsjechië onrecht. Ik twijfel er niet aan dat het een prachtig land is, vol met fantastische mensen die je graag de weg wijzen, maar wij zien het helaas van z’n minst voordelige kant. Tsjechië verdient beter, de natuur verdient beter, de Tsjechen verdienen beter!

En eigenlijk verdienen Luuk en Henk ook beter. Meer dan ik zijn zij mensen die van een oud gebouw kunnen genieten. Van een dorpspoort, een stadsmuur. Zij bewonderen de specifieke architectuur, de verrassende planologie. Voor mij is dat, wellicht wat minder fijnbesnaard, nog niet eens zo heel relevant, voor hen moet het een enorm gemis zijn. In 2018 fietsten Luuk en ik naar Santiago de Compostela. Luuk nam een iets andere route dan ik en hij had een stel gieren boven een ravijn zien cirkelen. Hij raakte er niet over uitgepraat, hij had er van genoten, het was een bepalend moment in zijn fietstocht. Ik zou het hem graag weer gunnen, maar deze keer moet hij het doen met een dood hert. Het beest lag onmiddellijk naast de weg, anders hadden we het niet eens gezien…

We denken hier in Slavonice halverwege Praag en Wenen te zijn. Nog ruim acht uur fietsen als je jong bent. Drie dagen als je oud bent. Maar één troost, overmorgen knapt het weer op, dat weten we zeker. Nu alruim twee weken lang…